VAN SPANJE NAAR PORTUGAL
Door: annemarie hoorneman
Blijf op de hoogte en volg Rob & Annemarie
07 Oktober 2015 | Portugal, Moncarapacho
Sinds ons vorige bericht zijn we 5 weken verder en hebben we alweer een week vaste grond onder de voeten; m.a.w. we zijn goed en veilig in Portugal aangekomen, de boot staat op de kant en onze zeilreis is ten einde. Voorlopig althans, want het is ons zo goed bevallen in alle opzichten (boot –elkaar – reizen) dat we druk aan het dromen zijn over een vervolg. Nu echter eerst deze reis goed afronden en dat betekent ook aan jullie een laatste update doen vóórdat wij zelf in Nederland terug zijn en dit verslag mosterd na de maaltijd wordt.
Het vorige verslag heb ik geschreven in Alicante. Daar stapten (schoon)zusje Jacqueline met vriendin Jacqueline voor een week aan boord. Dat was erg gezellig en verzachtte enigszins het visuele leed van de lelijke kustlijn. Het is werkelijk onbegrijpelijk hoe Spanje zijn kust heeft laten aantasten door al die grote, hoge appartementencomplexen. Veel projecten lijken te hoogdravend opgezet en halverwege een stille dood gestorven, daarmee een naargeestige troosteloze sfeer achterlatend. De oude steden (Alicante, Cadiz) zijn daarentegen heel mooi met hun prachtig aangelegde parken en autovrije oude centra. En gelukkig vonden we ook nog wel ongerepte stukken kust en baaitjes waar je prima voor anker kon liggen, maar je moest wel goed zoeken.
Nadat de Jacq’s weg waren, zijn we nog een paar dagen optimistisch blijven hopen op aantrekkelijke plekken en beter weer (was opeens somber en herfstachtig). Echter eenmaal aangekomen in de haven van Almerimar met allemaal overwinterende gepensioneerde zeilers was de maat vol en besloten we over te steken naar Marokko.
De hele overtocht hebben we motorrend afgelegd omdat er werkelijk 0 wind stond. Het water was zo spiegelglad dat je geen overgang meer zag tussen zee en lucht. Bijzonder mooi en een perfecte gelegenheid om zeedieren te spotten, zoals 4 reuze schildpadden, 2 maanvissen, 40-50 dolfijnen, 3 zwaardvissen en 1000 kwallen. Precies voor donker kwamen we in Melilla aan, wat nog een Spaanse enclave is, maar dan met een Marokkaans sausje. De volgende dag zouden we dan wel even inklaren voor Marokko….24 uur later en 21 officials verder hadden we dan eindelijk dat ene kleine stempeltje in ons paspoort. Maar toen we de volgende dag weg wilden, bleek dat alleen de toestemming te zijn dat we IN de stad mochten. Als we vertrokken, moesten we nog weer een stempel halen en moest de boot opnieuw van onder tot boven bekeken worden en als dit laatste gebeurd was moesten we ook per direct de trossen losgooien. Ze zwaaien je nog net niet uit zullen we maar zeggen. Ietwat onthutst door al deze bureaucratische rompslomp dachten we onbezorgd voor anker te gaan liggen in een onbewoond baaitje. Wij de kant op voor een verkenningstocht, worden we 10 minuten later aangehouden door een militair die ons - na wat gewijs richting ons en de boot- toestemming gaf om verder te lopen, om vervolgens een uur later weer op een militair te stuiten die stug Arabisch sprekend ons sommeerde per direct terug te keren om onze paspoorten te halen. Kennelijk waren we heel verdacht want zelfs ’s nachts flitsten er regelmatig zoeklichten over de boot.
We vonden het dan ook niet erg om de volgende dag door te varen naar de stad Al Hoceïma. Daar werden we allerhartelijkst verwelkomt in onvervalst Brabants (we begrepen dat heel veel Nederlandse Marokkanen van oorsprong uit deze Berberstreek komen) en gelukkig viel de inklaarprocedure ditmaal mee. De stad is een aantrekkelijke mix van oud en nieuw: sluier versus spijkerbroek, souq versus supermarkt, slipper - pump, brommer - BMW, afval - park, eetkraampje - restaurant. Kortom, heel lekker druk en levendig, veel te zien, te horen en te ruiken, en een feest om daar een dag in rond te lopen. Alle goodwill werd echter tenietgedaan toen wij de volgende ochtend heel vroeg gewekt werden door de douane die twee hasjhonden met vieze zwarte modderpoten en heel veel haren in onze boot los liet! We zijn direct daarna vertrokken en in 1 streep doorgevaren naar de volgende Spaanse enclave en van daar naar Gibraltar. Dit gedoe leert je wel waarderen hoe vrij en makkelijk ons Europa is (althans voor ons Europeanen) , dus misschien is het wel het beseffen van het grote goed dat je een Europeaan bent .
Gelukkig kwamen de weersvoorspellingen helemaal goed uit en konden we met een lekkere oostenwind moeiteloos de straat van Gibraltar door (als je tegenwind hebt kom je bijna niet tegen de stroom in gevaren) en zaten we weer op de Atlantische Oceaan. Dat voelde als heel vrij en ruim en vele malen lekkerder dan de Middellandse Zee. Met sprongen van zo’n 30 mijl per dag zijn we vervolgens rustigjes aan richting Faro gevaren. Heel leuk om “onze” kant van Portugal vanaf zee te zien; plaatsen vanaf het water aandoen, geeft altijd een heel andere indruk dan vanaf land. Al met al voelde het toch echt wel een beetje als thuiskomen, ook al was het overduidelijk dat bij Faro onze reis ten einde was. Gelukkig hadden we weinig tijd om er lang bij stil te staan, want we werden eerst hartelijk verwelkomt door onze schoonzus Mary en haar 7 vriendinnen die in ons huis in Portugal zaten. En de dag daarna kwam dochter Mayke met vriend Gust ons een week gezelschap houden.
Nu zitten we met z’n tweeën nog een paar dagen in ons huis in Portugal om de laatste dingetjes van de boot af te ronden. Deze tussenstop helpt om de overgang van het reizen naar het reguliere leven wat makkelijker te maken. We verheugen ons enorm om iedereen weer te zien en te spreken. En zijn ook heel benieuwd hoe wij het werk-vrije leven op de wal gaan ervaren. Maar hoe het ook zal gaan, we zullen zeker een groot deel besteden aan het verder uitwerken van onze reisplannen, want dat het ons goed bevalt staat als een paal boven water!!
We zeggen dan ook graag TOT GAUW en tot het volgende zeezout.waarbenjij.nu verslag.
Veel liefs,
Rob en Annemarie
Het vorige verslag heb ik geschreven in Alicante. Daar stapten (schoon)zusje Jacqueline met vriendin Jacqueline voor een week aan boord. Dat was erg gezellig en verzachtte enigszins het visuele leed van de lelijke kustlijn. Het is werkelijk onbegrijpelijk hoe Spanje zijn kust heeft laten aantasten door al die grote, hoge appartementencomplexen. Veel projecten lijken te hoogdravend opgezet en halverwege een stille dood gestorven, daarmee een naargeestige troosteloze sfeer achterlatend. De oude steden (Alicante, Cadiz) zijn daarentegen heel mooi met hun prachtig aangelegde parken en autovrije oude centra. En gelukkig vonden we ook nog wel ongerepte stukken kust en baaitjes waar je prima voor anker kon liggen, maar je moest wel goed zoeken.
Nadat de Jacq’s weg waren, zijn we nog een paar dagen optimistisch blijven hopen op aantrekkelijke plekken en beter weer (was opeens somber en herfstachtig). Echter eenmaal aangekomen in de haven van Almerimar met allemaal overwinterende gepensioneerde zeilers was de maat vol en besloten we over te steken naar Marokko.
De hele overtocht hebben we motorrend afgelegd omdat er werkelijk 0 wind stond. Het water was zo spiegelglad dat je geen overgang meer zag tussen zee en lucht. Bijzonder mooi en een perfecte gelegenheid om zeedieren te spotten, zoals 4 reuze schildpadden, 2 maanvissen, 40-50 dolfijnen, 3 zwaardvissen en 1000 kwallen. Precies voor donker kwamen we in Melilla aan, wat nog een Spaanse enclave is, maar dan met een Marokkaans sausje. De volgende dag zouden we dan wel even inklaren voor Marokko….24 uur later en 21 officials verder hadden we dan eindelijk dat ene kleine stempeltje in ons paspoort. Maar toen we de volgende dag weg wilden, bleek dat alleen de toestemming te zijn dat we IN de stad mochten. Als we vertrokken, moesten we nog weer een stempel halen en moest de boot opnieuw van onder tot boven bekeken worden en als dit laatste gebeurd was moesten we ook per direct de trossen losgooien. Ze zwaaien je nog net niet uit zullen we maar zeggen. Ietwat onthutst door al deze bureaucratische rompslomp dachten we onbezorgd voor anker te gaan liggen in een onbewoond baaitje. Wij de kant op voor een verkenningstocht, worden we 10 minuten later aangehouden door een militair die ons - na wat gewijs richting ons en de boot- toestemming gaf om verder te lopen, om vervolgens een uur later weer op een militair te stuiten die stug Arabisch sprekend ons sommeerde per direct terug te keren om onze paspoorten te halen. Kennelijk waren we heel verdacht want zelfs ’s nachts flitsten er regelmatig zoeklichten over de boot.
We vonden het dan ook niet erg om de volgende dag door te varen naar de stad Al Hoceïma. Daar werden we allerhartelijkst verwelkomt in onvervalst Brabants (we begrepen dat heel veel Nederlandse Marokkanen van oorsprong uit deze Berberstreek komen) en gelukkig viel de inklaarprocedure ditmaal mee. De stad is een aantrekkelijke mix van oud en nieuw: sluier versus spijkerbroek, souq versus supermarkt, slipper - pump, brommer - BMW, afval - park, eetkraampje - restaurant. Kortom, heel lekker druk en levendig, veel te zien, te horen en te ruiken, en een feest om daar een dag in rond te lopen. Alle goodwill werd echter tenietgedaan toen wij de volgende ochtend heel vroeg gewekt werden door de douane die twee hasjhonden met vieze zwarte modderpoten en heel veel haren in onze boot los liet! We zijn direct daarna vertrokken en in 1 streep doorgevaren naar de volgende Spaanse enclave en van daar naar Gibraltar. Dit gedoe leert je wel waarderen hoe vrij en makkelijk ons Europa is (althans voor ons Europeanen) , dus misschien is het wel het beseffen van het grote goed dat je een Europeaan bent .
Gelukkig kwamen de weersvoorspellingen helemaal goed uit en konden we met een lekkere oostenwind moeiteloos de straat van Gibraltar door (als je tegenwind hebt kom je bijna niet tegen de stroom in gevaren) en zaten we weer op de Atlantische Oceaan. Dat voelde als heel vrij en ruim en vele malen lekkerder dan de Middellandse Zee. Met sprongen van zo’n 30 mijl per dag zijn we vervolgens rustigjes aan richting Faro gevaren. Heel leuk om “onze” kant van Portugal vanaf zee te zien; plaatsen vanaf het water aandoen, geeft altijd een heel andere indruk dan vanaf land. Al met al voelde het toch echt wel een beetje als thuiskomen, ook al was het overduidelijk dat bij Faro onze reis ten einde was. Gelukkig hadden we weinig tijd om er lang bij stil te staan, want we werden eerst hartelijk verwelkomt door onze schoonzus Mary en haar 7 vriendinnen die in ons huis in Portugal zaten. En de dag daarna kwam dochter Mayke met vriend Gust ons een week gezelschap houden.
Nu zitten we met z’n tweeën nog een paar dagen in ons huis in Portugal om de laatste dingetjes van de boot af te ronden. Deze tussenstop helpt om de overgang van het reizen naar het reguliere leven wat makkelijker te maken. We verheugen ons enorm om iedereen weer te zien en te spreken. En zijn ook heel benieuwd hoe wij het werk-vrije leven op de wal gaan ervaren. Maar hoe het ook zal gaan, we zullen zeker een groot deel besteden aan het verder uitwerken van onze reisplannen, want dat het ons goed bevalt staat als een paal boven water!!
We zeggen dan ook graag TOT GAUW en tot het volgende zeezout.waarbenjij.nu verslag.
Veel liefs,
Rob en Annemarie
-
07 Oktober 2015 - 00:52
Jip:
GAAF!! Pap en mam! Heel gek om nu eens verslagen van jullie te lezen in plaats van andersom ;) ookal vind ik het heel tof wat jullie doen (ik heb toch echt wel de meest avontuurlijke ouders ooit haha) ben ik heel blij dat jullie weer (even) terug zijn in Nederland! -
07 Oktober 2015 - 09:13
David Ter Kuile:
Heerlijk en informatief verslag Rob! Geniet er samen in Portugal maar van.
Zie je snel.
Groetjes
David -
07 Oktober 2015 - 10:59
Inge Schouten:
Hey Rob en Mie,
Wat klinkt het allemaal heerlijk. Geniet er nog maar even van want ook al hebben wij mooi weer gehad, het wordt nu echt herfst hier.
Ben het met Jip eens. Zal fijn zijn om weer even live bij te kletsen en een wijntje te doen (of zijn jullie gestopt?)
Veel liefs,
Inge -
07 Oktober 2015 - 15:09
Dirk Jan Westerwoudt:
Dag lieve Annemarie en Rob,
Heel leuk om jullie te kunnen volgen. zoals jullie schrijven: Jullie maken je -al dromend en deinend- weer op voor een volgend avontuur. Maar eerst: welkom thuis
groet, dirk jan
-
07 Oktober 2015 - 18:56
Gieneke Welvaadt:
Hallo Annemarie,
Leuk om te lezen wat pensionado's zoal meemaken ;)
Groetjes
Gieneke -
08 Oktober 2015 - 09:39
Inky:
Geniet nog maar volop daar in Portugal, hier regent het en de herfst komt eraan.
Tot snel,
inky -
09 Oktober 2015 - 10:43
Fieke Van Wengerden:
Kom maar gewoon naar Purmer, want hier schijnt gewoon de zon en heeft De Hollander de afgelopen maand ieder weekend het ruime (?) sop gekozen.
Heerlijk te lezen dat jullie zo genieten.
Groet, Fieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
