VAN PANAMA NAAR CUBA

Vanaf het moment dat wij in februari besloten naar Colombia en Panama te gaan, wisten wij dat we dan in mei richting Jamaica een tocht van 450 mijl aan de wind voor onze kiezen zouden krijgen. Een allesbehalve prettig vooruitzicht en iets wat je als zeiler bij voorkeur probeert te vermijden, maar als je precies die kant op moet van waaruit de wind bijna altijd waait, heb je weinig andere keus. Kwestie van een goed weer-window afwachten met minder harde wind en gunstiger windhoek dachten we optimistisch, maar in de praktijk bleken deze windows zich niet bijster veelvuldig aan te dienen.

Eind april leek er echter plotsklaps toch een goed vertrekmoment te ontstaan. Wij dus afscheid genomen van het gezellige internationale clubje zeilers in de jachthaven van Linton Bay Panama en toen op onze 33ste trouwdag (wat er niets mee te maken heeft, maar toch een leuk feit is) de trossen losgegooid voor onze tocht naar Jamaica. Nog een hele planning trouwens zo’n aan de windse koers, want je kan niet rechtstreeks op je doel af, moet dus kruisen, maar dan wel met zo min mogelijk extra mijlen. En wat is nu de meest strategische route qua windhoek, golfhoogte en stroming? Uiteindelijk gekozen om eerst een slag van ruim 150 mijl naar het oosten te maken tot bijna boven Cartagena (waar we 2 maanden geleden dus vandaan kwamen!). Dat voelt psychologisch als terugvaren en als weinig effectief, maar het voordeel was dat we daarna rechtstreeks in 1 slag de 450 mijl noordwaarts richting Jamaica konden maken…..

Mensen vragen ons wel eens (en wij onszelf soms ook) wat de uitdaging van het zeilen is. Ons antwoord bevat dan altijd iets in de trend van dat we het uitdagend vinden dat je - hoe goed voorbereid dan ook- tijdens het zeilen regelmatig voor verrassingen komt te staan en in moet spelen op de natuurelementen of omstandigheden zoals die zich voordoen. En dat zeilen een permanent appèl doet op je flexibiliteit, improvisatievermogen, kunde en vaardigheid. Nou ik kan je wel vertellen dat dit antwoord na onze tocht naar Jamaica een verdiepingsslag heeft gekregen.

Het begon al met het gegeven dat na 20 uur varen het veronderstelde window bleek te verdwijnen. Niks rustigere wind uit een ruimere hoek dus, maar een keiharde windkracht 6 op de kop. Vervolgens werden we een dag later opgeschrikt door watergekletter in de voorpunt: bleek de luchthapper op het dek niet dicht te zitten. Rob ‘em dichtgedraaid, maar vlak daarna hoorde ik nog steeds water naar binnen lopen, dus ik ‘em de andere kant opgedraaid – zorgvuldig dicht dacht ik - tot er een complete Niagara waterval naar binnen stortte!! Gevolg een soort van rampje want matrassen, kleding, al het schone beddengoed & handdoeken en alles wat er nog meer in de hut lag helemaal zout doorweekt. Gelukkig sliepen we al in de achterhut, dus konden we nog wel droog slapen.
Na 2 dagen gebeuk en gezwoeg door de steeds hoger worden golven (we schatten 3-4 meter) ontdekte ik tijdens het koken water onder de vlonder. Ik opperde nog om eerst even te eten, maar Rob vond het te alarmerend om te wachten met het zoeken naar de oorzaak. We begonnen met het vlonder in de keuken en eindigden een half uur later helemaal voorin bij het waterdichte schot onder het bed in onze hut (ja die dus al drijfnat was); bleek er een gaatje in het schot tussen hut en voorpiek te zijn ontstaan waar doorheen het water lustig naar binnen stroomde. Geen idee waar al dat water dan vandaan kwam, maar belangrijkste om dit gat nu zo snel mogelijk te dichten voordat de hele boot onder water kwam te staan. Gelukkig hebben we voor dit soort doeleinden een hele voorraad aan houten proppen (soort taps toelopende pinnen) aan boord. We vonden uiteindelijk de juiste maat en na driftig gehamer en geklop van Rob zat ie stevig in t gat geklemd en hield de waterstroom gelukkig op. Maar verder wisten we nog geen oorzaak, was de boot één grote puinhoop met drijfnatte spullen van onder uit de vlonders, sloegen de golven aanhoudend oorverdovend tegen de romp, werden wij permanent ruw van links naar rechts geslingerd, was het buiten pikkedonker en het eten aangebrand. Erger dan dit kon het niet worden, een absoluut dieptepunt.

Maar dan wordt het ochtend, drijven we nog steeds, schijnt de zon uitbundig, zijn de golven bruisend blauw en kan je voor je gevoel weer de hele wereld aan. Zelfs de ontdekking dat onze hele voorpiek bomvol water stond ( = 2300 liter!) konden we incasseren. Want gelukkig geen gat in de romp of een losgebarsten lasnaad, maar een door wier verstopt geraakt afvoerkanaal bleek de oorzaak van de wateroverlast. Ongelofelijk hoe zoiets kleins zulke grote gevolgen kan hebben. Vanaf dat moment behoorde het ieder half uur aanzetten van de pomp in de voorpiek tot het vaste ritueel. Overbodig te melden dat we 2 dagen later flink geproost hebben op onze behouden aankomst in Jamaica!

De eerste paar dagen stond in het teken van reparaties, alles zoutvrij maken en fysiek bijkomen van de (in)spannende tocht. Daarna pas kwam er ruimte en rust voor het verkennen van het land. Het binnenland is lieflijk groen, met hoge bergen, wild stromende riviertjes en prachtige watervallen. Mooi om te verkennen. De mensen zijn aardig, relaxed en opvallend hulpvaardig. In een grotere stad als Port Antonio is het echter een ander verhaal: ongelofelijk druk, vies, hectisch en met om de haverklap mensen die iets van je willen. Lastig om je daar onbevangen tussendoor te bewegen, mede ook door de vele haveloos ogende en vaak benevelde bedelaars die overal liggen, staan en zitten. Voor het eerst waren we een soort van opgelucht met het hek om onze jachthaven. Bovendien lagen we daar eersterangs wat betreft de filmopnames voor de nieuwe James Bond film. Hoe wezens-vreemd dan ook in zo’n land als dit, het was het toch indrukwekkend te zien hoe pakweg 200 man in de weer zijn om alle opnames tot het kleinste detail voor te bereiden met lichtmasten, camera’s op helikopters en licht- en geluidinstallaties op diverse boten. Spectaculair ook hoe alle acties tig keer geoefend en herhaald worden totdat men vanuit London het sein geeft dat alles klopt qua beeld, licht, geluid, timing enz . We kunnen in ieder geval verklappen dat de film in Cuba speelt (zogenaamd) en dat er een watervliegtuig, speedboten met mitrailleurs, een oude vissersboot en een klassiek zeiljacht in voorkomen. Daniel Craig zelf hebben we niet gezien helaas.

Vanuit Jamaica overgestoken naar Cuba (de stad Santiago de Cuba). Weldadig dit land na het intense Jamaica. De wegen zijn leeg, soms een paardenkoets of brommer of auto uit de jaren 50. Alles is brandschoon, iedereen loopt, overal langs wegen en in parkjes staan en zitten groepjes mensen met elkaar te praten of bordspelletjes te doen, veel spelende kinderen op straat, nergens harde muziek en bijna niemand met een smartphone. We hadden regelmatig het idee in een filmset uit de jaren 50 te lopen. Niemand is uitzonderlijk rijk of arm; dankzij het politieke systeem heeft iedereen een huis, recht op onderwijs & gezondheidszorg en eten via voedselbonnen. Maar er kan en mag ook heel veel niet, de straffen zijn groot (12 jaar gevangenis voor het slachten van een koe), groei en ontwikkeling lijkt een zeer lastige zaak en mensen klagen over de gevolgen van de boycot door Amerika (nergens is bv meer kip te krijgen). We zijn er te kort geweest om alles van dit land verder te onderzoeken. Daar nodigt het wel enorm toe uit dus we komen hier vast nog wel eens terug.
Nu stond het hele Cuba bezoek vooral in het teken van de voorbereidingen voor de Atlantische oversteek en de bemanningswissel: ik vlieg vanaf hier terug naar NL (ivm werk) en vrienden Bart & Sjoerd komen aan boord om samen met Rob naar de Azoren te zeilen. In de zomer varen Rob en ik de boot verder naar NL. Maar hoe dit allemaal is verlopen en zal gaan, lezen jullie in de volgende rondzendbrief.

Voor nu veel warms, zonnigs en liefs van ons.
Rob & Annemarie