van Suriname naar de Cariben

VAN SURINAME NAAR DE CARIBEN

De vorige rondzendbrief eindigde in Suriname, dus van af daar gaat het nu verder. Maar voor de goede beeldvorming start ik met het binnenvaren.

Stel je voor; je komt na 12 dagen eindeloze horizon en uitsluitend diepblauw bruisend oceaanwater een land binnen zeilen via een brede bruine rivier met langs de oevers vissersdorpjes, jachtwerfjes, kleurrijke huisjes, vissersschepen van allerlei maten, luxe villa’s, autosloperijen, fabrieksgebouwen (vaak vervallen), kleine dorpjes, de hoofdstad Paramaribo, kades met oceaanstomers, een blinkerende olieraffinaderij, stukken natuur met grote palmbomen, zwermen fregatvogels in de lucht, en na 1,5 uur varen laat je dan het anker vallen bij het dorpje Domburg, stort de zindert vochtige temperatuur zich als een deken op je neer en hoor je niets anders meer dan luide, zwoele oerwoudgeluiden….dan kom je dus werkelijk zintuigen te kort om al deze indrukken in 1 keer goed in je op te nemen.

Het eerste wat opvalt als je aan land stapt, is dat iedereen Nederlands spreekt. Dat weet je in theorie natuurlijk wel (en plaatsnamen als Domburg helpen daar absoluut aan mee) maar toch was het verrassend om die mengelmoes aan rassen en kleuren mensen gewoon Nederlands te horen spreken. De mensen zijn bijzonder hartelijk, openhartig en opvallend opgewekt en optimistisch ondanks de belabberde status van het land. Want dat is een ander ding wat gelijk opvalt; alles wat vanuit overheidswegen zou moeten worden onderhouden (wegen, overheidsgebouwen, openbare ruimtes) blijkt ernstig in verval. Iedereen beaamt volmondig dat dit komt door de “graaiende” regering die uitsluitend bezig is voor eigen gewin ten koste van het land en het volk. Vooral na het bezoek aan Fort Zeelandia waar een diep geraakte gids ons wees op de uitgezaagde kogelgaten die als bewijs dienden voor de executie van 15 politici in opdracht van Bouterse in 1982, blijft het een voor ons schokkende en onbegrijpelijke situatie dat deze zelfde man 5 jaar geleden opnieuw gekozen is tot president.

Zodra je Paramaribo in gaat of het land in trekt, kom je Nederlandse koloniale erfenissen tegen zoals sluizen, dijken, bakstenen huizen, voormalige suikerriet- en koffieplantages enz. Ook diverse gewoontes & gebruiken, normen & waarden dragen nog overduidelijke Nederlandse sporen in zich mee en maken dat je je heel snel thuis voelt tussen de mensen en in dit land. Dit verklaart misschien waarom er alleen al rondom Domburg zo’n 20 tal Nederlanders zich hier permanent gevestigd heeft en voor geen goud meer weg wil. Ze verzamelen zich allemaal regelmatig in het zeilershonk bij Domburg voor een biertje en een potje darten en zo hebben wij velen van hen dan ook ontmoet. Erg gezellig, vooral ook in combinatie met alle andere zeilers die hier naar toe komen. Domburg is één van de weinige plekken in Suriname waar je goed terecht kan met je boot om aan land gaan voor foeragering, wassen, uitstapjes e.d. dus alle zeilers verzamelen zich hier vroeg of laat. Hoewel het aantal nog wel meevalt, want Suriname is nog steeds geen hotspot onder de zeilers. En dat terwijl het land ook qua natuur ontzettend veel moois te bieden heeft: diverse goed bevaarbare rivieren, omzoomd met dichte groene mangrove wallen en druk bevolkt door vogels, (brul)apen, reptielen, insecten enz.

Wij hebben veel van al dit fraais met eigen ogen mogen aanschouwen. Eénmaal zijn we (nog samen met Hans & Harm) met een gids en een kok/chauffeur 3 dagen met open jeep 400 km het binnenland in getrokken op zoek naar dieren, watervallen en indianendorpen. Heel veel gezien en gehoord, vooral ook dankzij onze uitstekende gids Igor die niet alleen gespecialiseerd bleek in de natuur, maar ook in diverse andere aspecten van het leven in Suriname. En later hebben Rob & ik nog zo’n tocht ondernomen maar dan met een klein vliegtuigje (al een belevenis op zich) diep het regenwoud in, geslapen bij een indianendorp en daar met een korjaal (smalle kano van een uitgeholde boomstam, maar met buitenboordmotor(!) de rivier met z’n vele stroomversnellingen getrotseerd en een best flinke bergtop bedwongen. Ook met onze eigen boot hebben we nog een verkenningstocht ondernomen naar een andere rivier. Het begon heel veelbelovend met een ankerplek voor een klein dorpje en een prachtige fietstocht door voormalig plantageland en ’s avonds een spectaculaire boottocht door de moerassen naar eier-leggende schildpadden, maar de hele tocht werd na twee dagen helaas afgebroken door een 36 uur durende tropische regenbui. Al eenzaam voor anker liggend op een verafgelegen plek werden we ’s nachts na het wakkerschieten door een onbekend geluid, heftig geconfronteerd met de naweeën van onze overval in de Kaap Verden. Onrustig met een lamp het oerwoud in schijnen, luiken op slot en een stalen pijp naast het bed was het gevolg. Het blijkt helaas dat onze onbevangenheid en het absolute vertrouwen in de ander een flinke deuk heeft opgelopen. Hopelijk krijgen we dit op den duur weer uit ons systeem.

Al met al is Suriname uiteindelijk een kleine maand ons thuisland geweest en hebben we het op alle mogelijke manieren kunnen verkennen en ervaren en er uiteindelijk dus best wel een redelijk beeld van gekregen. Beschrijvende woorden als ‘bijzonder, verrassend, kleurrijk, levendig, mooi’ komen naar boven drijven, maar ook ‘treurig, verloederd, verdeeld’. Boeiend is het in ieder geval, dus misschien vat dat wel het beste onze indrukken samen.

Na een maand intensief Suriname verkennen waren we toe aan een nieuwe move. Rob z’n pols en hand leken goed genoeg hersteld om aan touwen te kunnen trekken en we wilden weer reizen, bewegen, nieuwe indrukken opdoen, andere mensen ontmoeten, blauw tropisch water onder de kiel. Dus afgezeild naar het 400 mijl noordwest gelegen Tobago. Wij zijn daar nog nooit geweest en wilden daar heel graag naar toe. Onze inspanning werd beloond, want we arriveerden in een prachtige baai met sprankelend blauw water, ongelofelijk aardige mensen, een aantrekkelijke lay back sfeer, heerlijk eten (ik kook zelden, want uiteten is hier overal belachelijk goedkoop) en heel veel interessante zeilers. Het is echt bizar hoeveel nieuwe, leuke en interessante mensen we telkens weer ontmoeten vanuit de hele wereld. Maar naast de zeilers zijn de ontmoetingen op de kant met de lokale mensen ook hartverwarmend en bijzonder.

Na ons een weekje aan Tobago gelaafd te hebben, zijn we verder getrokken naar Grenada. Een totaal andere wereld. Allereerst een baai boordevol boten, zoveel hadden we er tot nu toe nog niet bij elkaar gezien en verder alles op de kant mondain, duur, snel en druk. Maar ook handig, want allerlei dingen voor de boot verkrijgbaar, dus al met al hebben we er toch nog een kleine week gelegen. Toen door naar de meer onbekende eilanden in de Cariben, want reizen ‘off the beaten track’ vinden wij absoluut het meest interessant. Heerlijke kleurrijke en authentieke plaatsjes bezocht als Hillsborough op Carriacou, lekker verwend in the Coconut bar op Canouan en toen via de prachtige hoefijzervormige koraalriffen van de Tobago Cays door naar Bequia. Een meer welvarend eiland, maar zeer zeker ook nog met z’n eigen oorspronkelijke sfeer.

Het uiteindelijke doel is doorvaren tot aan het twee eilanden hogerop gelegen St Lucia. Daar komen dochters Jip en Pum aan boord, en met hen varen we dan terug naar Trinidad waar de boot eind mei uit het water gaat. We verheugen ons heel erg op de meiden en beschouwen het als een topafsluiting van onze 5 maanden reis. Daarna terug naar NL, jullie allemaal weer zien en spreken, het dagelijkse leven oppakken en genieten van al het moois en goede dat dit te bieden heeft. Reizen is absoluut een lust, maar je hiervan telkens ten volle bewust zijn vraagt dat je er op gezette tijden ook even uitstapt. En dat gaan we dus doen. Vanaf 6 juni zijn er weer. Graag tot dan.

Veel liefs,
Rob & Annemarie