VAN CURAÇAO NAAR COLOMBIA

Eind februari hebben we vanuit Curaçao koers gezet naar Aruba. Voor ons nieuw water en een nieuwe bestemming, alhoewel we niet van plan waren om hier lang te blijven, eigenlijk meer een startpunt voor onze reis naar Colombia. Buiten een klein deel van Oranjestad hebben we dan ook niet meer gezien dan de lange boulevard tussen ankerbaai en stad die men vrijdags aan het klaar maken was voor de carnavalsoptocht van zaterdag: aan beide zijden groeiden de trottoirs vol met stoelen, banken, standjes, kraampjes, podia; stuk voor stuk overdadig versierd met vlaggetjes en standaard uitgerust met muziekinstallatie, biertap en bbq. De volgende ochtend was het eiland voel- en hoorbaar getransformeerd in één dreunend, pompend orgaan deinend en gonzend op de oorverdovende klanken uit elke afzonderlijke muziekbox. ’s Middags hebben wij ons staan vergapen aan die hele lange stoet van opgewonden, enthousiaste mensen die zich onvermoeid al dansend langs het publiek voortbewoog in de meest uitzinnige, kleurrijke kostuums en vedertooien. Sommigen prachtig en gracieus, anderen bewonderenswaardig gemakkelijk en onbevangen in hun te strak zittend als verleidelijk bedoeld tenue. Wat heerlijk om zo’n vol overgave feestende groep mensen te zien!!

Ondertussen waren wij ons aan het voorbereiden op de oversteek naar Santa Marta in Colombia (269 mijl, een kleine twee dagen varen). We hebben heel lang gewikt en gewogen wanneer daarvoor ’t beste moment zou zijn. We zijn nl eigenlijk iets te laat in het seizoen en dan staat er dus heel vaak domweg veels te veel wind. Sowieso is er altijd extreem veel wind rondom de kaap die we moeten passeren. Het is het hoogste gebergte ter wereld direct aan zee (5700 mtr) en staat om die reden in de top 5 van extreem zware kaaprondingen. Zorgvuldig beleid en voorbereiding geboden dus, hetgeen inhoudt secuur ontvangen en interpreteren van de weerberichten, bestuderen van de pilot over Colombia, lezen van blogs over deze tocht, intensief overleggen met Ruud - onze trouwe steun & toeverlaat op de wal - en afstemmen met Jan en Corrie van de ‘Livingstone’ met wie we samen opvaren. Er lijkt een ‘window’ te ontstaan (dat is een gunstige opening in het weerbeeld met relatief kalmer weer en wind). Maar is het dat wel echt, er liggen tenslotte hier in de baai verschillende boten al een paar weken (!) te wachten op zo’n vertrekmoment. Aan de andere kant, we zijn ook ervaren zeilers, we hebben een schip wat er tegen kan, we lopen voor de wind weg en we willen wel heel graag naar Colombia. Dus pakken dit moment!

De tocht verliep tot aan de kaap bij Santa Marta zeer voorspoedig. Voor het grootste deel bleven we veilig uit de kust op diep water, met af en toe zicht op de verrassend hoge bergen van Colombia. Pas toen we de kaap zelf gingen ronden brak het spektakel los. De wind trok aan tot 45 kn met uitschieters naar 50 kn (windkracht 10). We stoven met minimaal zeil door de kolkende bruisende watermassa met zeer hoge golven achterop en dreigende zwarte rotswanden akelig dichtbij. Bepaald spectaculair, maar geen moment echt beangstigend, m.n. omdat de boot niet verblikte of verbloosde van dit geweld. Bovendien zagen wij op de kaart dat we goed op koers zaten, was het klaarlichte dag, uitbundig zonnig en hadden we bijna onze eindbestemming bereikt. Colombia, here we come!!

De eerste aanblik van Santa Marta vond ik verrassend. Eigenlijk vooral omdat ik mij besefte dat ik nauwelijks een concreet beeld had gemaakt van de stad en het land. Sowieso was de jachthaven zelf al een aangename moderniteit, maar ook de hoge torenflats, villa-achtige huizen met palmbomen, drukke levendige straten met kraampjes, de vele vervallen gebouwen, kapotte straten en trottoirs, de zeer romantische binnenstad met veel groen, terrassen, restaurants en straatartiesten, het drukke luide autoverkeer en het grote aantal bedelaars. Ook hier weer een scherpe tegenstelling tussen (kans)rijk en arm. En zichtbare sporen van koloniale invloeden (overwegend Spaanse) in combinatie met de oorspronkelijke cultuur. Al met al een boeiende cocktail van indrukken.

En dan heb ik het nog niet over de ruige ongerepte natuur, want ook daar hebben we intensief van genoten door de trail naar de ‘Lost City’ te lopen. Dit is een georganiseerde tocht van 4 dagen met een groep (12 personen), gids en vertaler en dat dan in tienvoud. Niet gelijk het eerste waar we voor zouden kiezen maar wel de enige mogelijkheid om de bergen in te kunnen. Het was in vele opzichten een fantastische ervaring: prachtige natuur, pittig qua afstand en hellingshoeken (zeker voor de zeebenen), interessant vanwege het hoge internationale gehalte van de groep, confronterend wat betreft leeftijdsverschil, fascinerend te zien hoe de indigenous people nog (nagenoeg) volledig leven volgens de eeuwenoude gewoonten en gebruiken, informatief door de verhalen van de gids en de vertaler. De Lost City zelf (pas in 1975 ontdekt) was groots en mysterieus en de beklimming van de 1200 traptreden absoluut waard. Na 4 dagen intensief lopen constateerden we samen met Jan & Corrie trots te zijn op onze fysieke prestatie maar ook weer heel blij te zijn met het comfort en de privacy van onze eigen boten.

Na nog een 2 daags verblijf in een natuurpark aan de kust (mooie baaien alleen bereikbaar te voet of per boot, lekker huisje, gezellig met Jan & Corrie, maar overall tamelijk hoog toeristisch gehalte) besloten we dat het tijd werd om verder te trekken. Het doel is Cartagena, een miljoenenstad en de grootste stad aan de Caribische zee. Hier valt overigens niet aan te twijfelen want de skyline van wolkenkrabbers is al van zeer veraf overtuigend te aanschouwen. Tjonge, dit Caribisch Manhattan maakt wel weer indruk op een geheel andere manier. Zo groot en overweldigend, als je daar zo tussendoor vaart word je er letterlijk en figuurlijk een beetje nietig en klein van. En dat in al die hoge torens zo dicht op elkaar allemaal mensen hun leventjes leven. Hoe makkelijk of moeilijk vind je daar je levensgeluk? Hoewel deze gedachten natuurlijk op zich niets met Cartagena zelf te maken hebben, maar veel meer met het stedelijk leven in het algemeen. Zijn wij geheel niet gewend en nu al helemaal niet. Doe ons dan maar lekker simpel en duidelijk op ons bootje leven, dicht bij de natuur en zo vrij als een vogeltje.

Naast het torengeweld heeft Cartagena ook nog een prachtig ommuurde historische binnenstad. De sfeer, de gebouwen, de smalle straatjes, doen beslist vertrouwder aan en maakt het er aangenaam vertoeven, ook al is het toeristengehalte hier en daar onverteerbaar hoog. We hebben er een paar dagen heerlijk in rondgezworven en zijn ons toen gaan opmaken voor de aankomst van dochter Pum en vriendin Joline. Met hen gaan wij de San Blas eilanden in (Panama). Hoe ons dat vergaan is, gaan jullie lezen in ons volgende verslag.

Een hele hartelijke zonnige groet en veel liefs van
Rob & Annemarie