VAN TRINIDAD NAAR CURAÇAO

Eind mei 2018 is onze boot in Trinidad (kop van Zuid-Amerika) op de kant getakeld, hebben wij zeilen, lijnen, kussens en alles wat bovendeks demontabel was verwijderd, benedendeks heftig geboend en geschrobd, op- en weggeruimd, de boot toegedekt met een dekzeil en Uncle Sam aangesteld als onze toezichthouder, zodat wij met een rustig gevoel naar NL konden vertrekken.
Bij terugkomst in januari j.l bleek al deze inspanning ruimschoots beloond want de boot lag er perfect bij en was in no time (relatief) weer geheel klaar voor vertrek. En wijzelf ook, eigenlijk tot onze verbazing, want vanuit het koude winterse NL voelde de boot en het bootleven onvoorstelbaar ver weg en daardoor helemaal niet zo aantrekkelijk. Maar zodra je dan weer op de boot zit, dienen de geneugten zich ook weer heel duidelijk aan: vrijheid, buitenleven, zeilgenot, reisplezier, ongecompliceerdheid (je bent vooral bezig met de dingen die moeten om te kunnen doen wat je wil) en er is geen afleiding van krant & TV, dus word je ook niet meegesleept in zoals Rob dat zegt “de waan van de dag”.

Alhoewel er vanuit deze ontspanning direct ook ruimte komt voor andere verleidingen; waren we er in NL van overtuigd de boot dit jaar terug naar NL te varen, werden we binnen 4 dagen na aankomst al door de enthousiaste verhalen van 2 zeilers aan het twijfelen gebracht of we niet tóch de Pacific op moesten gaan….we liggen nu immers zo dichtbij, de boot is er helemaal klaar voor, als we het nu niet doen dan doen we het nooit meer……Maar ook; blijft een half jaar op/af haalbaar qua kosten en vliegschaamte, hoe te doen met de kids, vrienden, thuis, werk…… .De gedachten schoten alle kanten op en zorgden voor lichtelijke onrust, maar belemmerden ons ook om te genieten van het nu, dus besloten we de knoop definitief door te hakken. Dat vraagt antwoorden op wezenlijke vragen maar al vrij snel kwamen we er op uit dat ‘het verwonderd worden’ de belangrijkste drijfveer is voor ons zeilend reizen. Dus zolang er nog zoveel voor ons onbekende prachtige plekken te vinden zijn aan deze kant van de wereld, hoeven we niet perse door het Panamakanaal. (Even voor de niet-zeilers: eenmaal door het Panamakanaal en de Pacific opvaren, betekent in feite dat je kiest om de wereld rond te gaan, want terugvaren tegen de passaatwind in is nagenoeg onhaalbaar.)

Na dit helder te hebben, kwam er ruimte voor de reisplannen op korte termijn. We willen via de ABC eilanden zo ver mogelijk westwaarts varen als binnen het orkaanvrije seizoen haalbaar is. Daar zijn namelijk nog onbekende en dus aantrekkelijke oorden voor ons. Rechtstreeks vanuit Trinidad naar Bonaire varen betekent langs Venezuela gaan en dat is momenteel helaas niet mogelijk vanwege piraterij. Dus eerst een stuk noordelijk gevaren en toen in 3 dagen over naar Bonaire. Prachtige tocht vóór de wind, heel relaxed zeilen, met als beloning de aankomst precies op mijn verjaardag, zodat we dit konden vieren met een internet verbinding en een overheerlijke lunch op de wal. De sfeer op Bonaire is gemoedelijk, lay back (tegen het gezapige aan), maar als je je daar voor openstelt ook weldadig relaxed. Naast de prachtige ruige natuur boven- en onderwater en het wind- en kitesurfen lijken de jongens die met veel gebrul op het achterwiel van hun motor over de boulevard scheuren, de meest opwindende activiteiten. Wij hebben ruim 2 weken genoten van dit alles; aanvankelijk met z’n tweeën en later samen met zus Hanneke & zwager Hubert die gezellig voor een vakantie bij ons aangemonsterd hebben.
Via Klein-Curaçao (een onbewoonde zandplaat met verlaten vuurtoren en 2 opzichtige scheepswrakken, dus fantastisch romantische ankerplek) doorgezeild naar Curaçao en geankerd in het Spaanse water. We hebben hier 22 jaar geleden vele weken op anker doorgebracht met als beste herinnering het oergezellig zeilers café (misschien tekenend), maar dit bleek niet meer te bestaan en eerlijk gezegd herkende ik verder nog maar vrij weinig (zeg maar niets). De toegenomen welvaart toont zich in de vele zeer luxueuze villa’s en appartementen langs de oevers en de aanwezigheid van een aantal jachthavens. Een paar plekken langs de baai zijn nog ongeschonden, maar daarmee ook direct onveilig omdat zich hier allerlei gespuis schijnt op te houden. Niet alleen hier, maar eigenlijk overal is de verscherpte tegenstelling tussen arm en rijk in vele opzichten merkbaar en vraagt meer veiligheids- en voorzorgsmaatregelen. Het onbevangen en onbezorgde rondreizen ter zee en ter land is in die zin wat ons betreft wel afgenomen, alhoewel dit misschien voor een deel ook tussen onze oren zit…
Willemstad vonden we verrassend kleurrijk, levendig en aantrekkelijk. Met genoegen hebben we hier dan ook een paar dagen in rond gekuierd. Nadat Han & Huub vertrokken waren, hebben wij onszelf en de boot klaar gemaakt voor vertrek naar Aruba en van daar naar Colombia. Een avontuur op zich, maar dat gaan jullie lezen in de volgende rondzendbrief.

Jullie een mooie lente toegewenst en graag tot de volgende keer.
Liefs, Rob & Annemarie