VAN PORTUGAL NAAR SURINAME

Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat, ons laatste verslag was van oktober 2015…..

Inmiddels heeft de Zeezout zich verplaatst van Portugal (Algarve-Madeira) naar de Canarische eilanden (zomer 2017) en zijn we begin dit jaar vertrokken via de Kaap Verdische eilanden naar Suriname. Daar liggen we momenteel voor anker op de ‘Boven Commewijde rivier’ in de middle of nowhere met alleen mangrove bossen om ons heen en een kakofonie aan oerwoudgeluiden die nu echter volledig overstemd worden door de heftige tropische regen die al urenlang gestaag naar beneden stroomt. Terwijl Rob als een ware ‘survivor’ het regenwater in onze watertank aan het opvangen is via een slang en een trechter (25 liter per kwartier), zie ik het als een prima moment om dit verslag aan jullie te maken!

Begin Januari 2018 arriveerden we per vliegtuig op La Palma (Canarische eiland) alwaar onze Zeezout op de werf lag. We hadden van alles meegenomen voor de grote oversteek (SSB radio, roeras, epirb, gereviseerde dynamo, sextant, touwen, boeken, boordapotheek etc) en helaas ook het griepvirus. Omdat Koos en Fieke een week later zouden komen en de boot dus zo snel mogelijk te water moest, hebben we zo goed en zo kwaad als het ging al hoestend en koortsig het schip geprepareerd. De bedoeling was om alles klaar te hebben voor dat K&F kwamen, maar dat is helaas niet helemaal gelukt. De goede kant was dat we nu echt met z’n vieren de reis naar de Kaap Verden konden voorbereiden. Rob en Koos hebben zich gestort op de technische aspecten en Fiek en ik op het foerageren. Uitstekend te doen overigens want eigenlijk is bijna alles te vinden in de diverse supermarkten. Toch blijft het spannend of je aan alles gedacht hebt en vooral ook of je genóég bij je hebt. Hoe onwaarschijnlijk ook, je moet toch van scenario’s uitgaan dat je 4 tot 6 weken op zee zit omdat bv je mast overboord is gegaan.

Na een dag of vijf waren we letterlijk en figuurlijk zo ver om de trossen los te gooien. We hadden besloten eerst een zgn ‘inslingertocht’ te maken naar Hierro (het meest westelijke Canarische eiland) 80 mijl verderop. Voor Fiek haar oceaanvuurdoop die ze heel stoer en vol verve heeft doorstaan. Hierro is verrassend mooi, hoog en ruig en nog nauwelijks toeristisch dus heel aangenaam. We hebben dan ook nog twee dagen uitgetrokken om van al dit moois te genieten. Daarna was het zover om van Europa weg te varen richting het 700 mijl verderop gelegen Sal (Kaap Verdisch eiland).

De eerste 2 dagen waren hectisch door hoge kruiszeeën (golven uit verschillende richtingen) en 25 tot 30 knopen wind (6-7 Beaufort, veel meer dan voorspeld) waardoor ik mij frequent betrapte op de vraag wat er ook al weer zo leuk was aan zo’n oceaanovertocht. Gelukkig raakten zee en wind daarna meer gesetteld en kon er relaxed geleefd worden aan boord. We gingen zo hard en snel (175 mijl per etmaal) dat we de laatste nacht zelfs vaart hebben moeten minderen om niet bij donker aan te komen. Het aankomen op je bestemming is de grootste beloning en helemaal als je dan verwelkomd wordt door familie (Paul & Simone)!

Het eiland Sal kenden we al van 22 jaar geleden en bleek hier en daar wel iets welvarender geworden, maar nog steeds overwegend West-Afrikaans arm, met kleinschalige visserij en dito industrie. Het toerisme komt mondjesmaat op gang, vooral vanwege de vele mooie zandstranden en de fantastische kitesurf-omstandigheden. We hebben genoten van de lokale restaurantjes (heerlijke visgerechten) markten, stadjes, de prachtige natuur en de vele aardige mensen.

Na een paar dagen door naar het volgende eiland Boa Vista. 22 jaar terug ons paradijs met “eindeloos witte zandduinen en een zeker 10 km lang, spierwit, volkomen leeg zandstrand” (citaat uit het logboek van destijds). Het eiland heeft bij t aanvaren nog dezelfde uitstraling, zij het dat de kust nu bezaaid is met kitesurfers en er iets meer strandtentjes zijn. We vonden het allemaal zeer prettig aan doen, totdat we tijdens een wandeling op het strand op klaarlichte dag werden belaagd door 2 knullen met grote stokken. Het heeft hen niets opgeleverd, maar ze hebben Rob wel een gebroken linkerpols en rechterhand bezorgd (ik alleen blauwe plekken) en ons een hele hoop gedoe: boot pijlsnel doorvaren 180 mijl verderop naar de enige haven in de Kaap Verden, van daar terugvliegen naar NL voor polsoperatie en gipsspalk om rechterhand en 3 weken later weer retour.
Gelukkig troffen we de boot in piekfijne staat aan dankzij Koos & Fieke die nog een week aan boord hebben vertoefd. Het was echt heel jammer om zo’n prachtig gezamenlijk avontuur met hen op zo’n abrupte manier te moeten beëindigen.

Gelukkig was van begin af aan het plan dat zoon Harm en onze vriend Hans eind februari met ons mee de oceaan zouden oversteken naar het 2000 mijl verderop gelegen Suriname. Dankzij het feit dat zij de zware zeilhandelingen konden uitvoeren, bleef het haalbaar om cross-atlantic te gaan met een ‘onthande’ Rob. Onze plannen zijn dus wel enigszins verstoord geraakt, maar niet onaantrekkelijk of onmogelijk gemaakt door die overval.

De oversteek zelf was fantastisch. Aanvankelijk met weinig wind, maar gaandeweg pakten we de passaat op en zoefden we met een prachtige zeer constante wind als een speer naar de overkant. We hebben zelfs ons 24-uurs record opgeschroefd naar 198 mijl! De boot deed het in alle opzichten perfect en qua zeilhandelingen was er niet bijster veel te doen. Eigenlijk alleen ’s nachts wat zeil minderen om dit ’s morgens weer uit te rollen.
Ook aan boord verliep alles op rolletjes, met ieder zo z’n taken en bezigheden; Rob navigatie en sailmail, Harm vissen vangen en koken, Hans afwassen en koken, ik brood en yogurt maken. We hadden het heel goed en gezellig met elkaar en zo vliegt een dag voorbij en ben je 12 dagen later voor je gevoel ‘zomaar’ aan de overkant belandt in Suriname. Als je later op de kaart ziet wat een enorm stuk oceaan we zijn overgestoken, ben je meer onder de indruk dan op het moment zelf dat je er op zit. So wie so hadden Rob en ik niet het overweldigende gevoel van de eerste keer dat we cross-atlantic gingen. We weten niet of dit nu ligt aan de veel luxere boot (watermaker, oven, douche), de diverse communicatiemogelijkheden, de hogere snelheden vd boot, minder drukte en verantwoordelijkheid dan toendertijd met 4 kids + mijn vader van 75 jaar, of domweg aan onze meer ervarenheid…Maar hoe dan ook, het is en blijft een prachtig ervaring die niemand ons meer afneemt!

Hoe en wat we beleefd en ervaren hebben in Suriname krijgen jullie in een volgende rondzendbrief te lezen.
Voor nu veel liefs van ons.
Rob & Annemarie